bunio

Mam taki azyl. 5 na 4 ma. W środku kilkanaście centymetrów zbliżonych do kuli. W nim mogę się zawsze bezpiecznie schować. Zamknąć dwoje drzwi. Jedne na balkon, drugie... na inne wyjście. Czasem rzucam rzeczy na środek podłogi, żeby poczuć, że jestem wolny. Mogą leżeć tam godzinami, dniami... aż zechce mi się je, w przypływie energii posprzątać. Posprzątać? Zabrać je stamtąd, zmienić miejsce położenia. Nie uważam, że robię bałagan. To kwestia relacji. Czasem uważam, że tam po prostu jest ich miejsce. Jak parę wspomnnień porozrzucanych bałaganiarsko po pamięci.

Składam je nieraz. Wtedy jest pięknie. Nie przez to, co było, a przez gto, co mogłoby się kiedyś wydarzyć, gdybym spotkał tę jedyną, która zechciałaby... żebym pokazał Jej co sam kiedyś widziałem. Pięknego.

Czasem tak nagle się kończy. Cały dzień tryskam humorem, optymizmem. Aż przychodzi jedna myśl, która to wszystko tnie przy samej ziemi. Zwykle to ta jedyna, trafna i niemożliwa do odparcia myśl. Ta mająca rację i siłę przekonywania. Lub osłabiania. Morale.

Zwykle ma coś wspólnego z sensem, beznadzieją, czy innym brakiem perspektyw. Także z czasem, jego upływem, tykaniem zegara. Skojarzeń jest mnóstwo.

Ale przyczyna jest jedna. Do dupy jestem. Nic nie potrafię. Nie mam zalet, które kogoś pozbawiłyby zdrowego rozsądku na dłużej, niż chwilę. Nie potrafię nikogo rozkochać w sobie, a nawet, jeżeli sprawia takie wrażenie, to jest ono mylne i tylko z powodu rozkojarzenia.

Nie pociesza mnie ludowa mądrość, że ludzie, którzy nie kochają, są bardzo smutni. Kochałem całe życie i co z tego. Może się akurat do tego przyzwyczaiłem, ale w końcu potrzebuję wzajemności. Co z tego, że kocham. Nie ma to nic wspólnego z napędzającą białe kołnierzyki satysfakcją.

Chciałbym wreszcie poczuć tę moją miłość. Na zasadzie reakcji. Chciałbym zobaczyć jej siłę w innych. Co im daje. Kochać, aby kochać, to dla mnie już nie ma sensu. Staje się sztuką dla sztuki. Co z tego. Ja wiem, ale tę wiedzę zabiorę. Po co ona, skoro nikomu nic nie daje.

Idę się myć. Nie ma sensu siedzenie do późna w nocy. Ostatnio przyjemniejszym jest zanurzyć się w miękkiej pościeli, niż umartwianie się na siłę, tylko po to, żeby rano śmiać się z siebie - nie wiadomo, czy nie z zażenowania.

Zupełnie nie wiem, na czym to polega.

Niektóre dni są okropne. Jakieś takie wredne, wariackie, rozpieprzone i podminowane. Gubię się w nich i zupełnie nie mam sposobu. A czasem jest tak jakoś inaczej. I słońce świeci, wszystko się udaje. Każde słowo jest tym, które akurat powinno zostać powiedziane. Linie w kratkach są płynne i harmonijne. Tchną spokojem. Lajt motivem jest uśmiech i spokój. Odpowiedzi są łagodne... Tak, ja wiem. Każdej akcji towarzyszy reakcja. Może to są reakcje na moje zachowanie, bo wiem, że to ja bywam wariat w kontaktach z ludźmi. Często sam nie wiem, co mnie ugryzie. Porąbane mam reakcje. Staram się nad tym pracować, ale nie zawsze jeszcze wychodzi.

Najważniejsze, że po takich dniach zostaje cudowne wrażenie. Jakiejś lekkości. Nie da się tego sprecyzować. Jest po prostu przyjemnie, choć to dosyć małe słowo. Ale nie egzaltowane. ufff - zawsze jestem sobą.

W zasadzie w horoskopy nie wierzę, ale czasem nie da się. No stało jak wół, że nie powinienem brać się za bary z poważnymi problemami. Okazało się, że nawet za te niepoważne nie powinienem się brać. Tak mi dzisiaj nie szło wszystko, że powinienem usiąść w kąciku i spokojnie poczekać, aż mi przejdzie chęć na zrobienie czegokolwiek. I tak też w końcu zrobiłem, bo to tylko męka była. Jedyne, co mi jakoś wychodziło, to precyzowanie myśli, ale jako, że nie ma do kogo giemby rozdziawić, nie na wiele mi to. A słowo pisane, nie było dzisiaj pisane, ino bazgrane. Poprawka za poprawką. Nawet del mi tak jakoś przejaśniało. Chyba przetarte z kurzu.

No i dobrze zrobiłem. Należało przeczekać, bo jak tylko wszedłem do domu, wszystko minęło. Już nieźle. Może nawet nie utnę sobie palca, więc czas do kuchni, coś pysznego zrobić. Czeka tam na mnie świeżo zrobiony słoik mozarelli z suszonymi pomidorami w oleju i z bazylią. Ostatnio w tym zasmakowałem i nie popuszczę. Mógłbym codziennie. Pasuje prawie do wszystkiego. Jeszcze tylko z bitą śmietaną nie próbowałem. Jak i kilku innych idiotyzmów.

Powoli się uczę. Dociera świadomość, że cokolwiek bym nie powiedział, to teraz i tak wszystko będzie dla niej obce. Więc w zasadzie mogę pisać na blogu co chcę. Nie jest już dla mnie ograniczeniem, że ona wie, kim jestem. Nie potrzebuję już się ukrywać. Nawet nie ma znaczenia śmieszność niektórych myśli. Wiem, że ich nie skomentuje. Albo nie zrozumie, albo nie będzie miała chęci zniżyć się do mnie. Durny jestem. Ale nigdy nie chciałem wydać się mądry. Zawsze chciałem tylko czuć. Wiedziałem, że wiedzę można nabyć. Mieć na nią papier. A uczucia są dane. Ciesszyłem się, za każdym razem, kiedy wpadłem w słowo. Kiedy wyczułem, co ktoś chce powiedzieć. To było takie miłe. Wiedziałem, że ją czuję. Może nie rozumiem. Raczej napewno. Ale chwilami czuję. Nie pojmuję, ale chwilami jestem tak blisko...

To takie obosieczne ostrze.

poczułem, że jestem obcy. Nie potrafiłem tego przezwyciężyć. Odezwać się. Węc teraz nie mam nawet nadziei, że coś do mnie powie.