bunio

Mucha w kserografie, czyli rzeczy z gatunku zaskakujących.

Wyjmowałem kartkę A3 z kserografu i po wyciągnięciu szuflady zobaczyłem padniętą muchę na samym środku białej powierzchni. Ciekawe po co ona tam właziła? Czy wlazła z durnej ciekawości i potem nie mogąc znaleźć wyjścia padła? To dosyć banalne.

Czy może muchy, jak słonie mają także miejsca będące ich cmentarzyskami? Za tą teroią przemawiałoby to, ze po wyciągnięciu innej szuflady znalazłem następna muchę. No i teraz zastanawiam się, czy świadomość pewnych spraw, a może raczej przeczucie - bo w przypadku zbliżającego się końca, to raczej przeczucie... no więc, czy to zależy od rozmiaru głowy? Wiadomo, ze słoń jest dosyć inteligentnym zwierzęciem, któremu nieobca jest także sfera uczuć. A mucha? Przecież ona większość funkcji życiowych wykonuje za pomocą odruchów. Czy uczucia mogą być odruchami? Człowiek jakoś intuicyjnie dąży do zaspokajania głodu uczuć. Często odruchowo lgnie do drugiego wbrew rozsądkowi Słonie także. A jak to jest z tymi muchami. Czasem ich wredota nie zna granic - uczepi się taka rano, kiedy człowiek pospałby jeszcze trochę. To pamiętam z moich pobytów na wsi.

Chyba nie będę się tym wszystkim zajmować, bo tak mnie tylko naszło przy porannej kawie. A kartka była mi potrzebna do obłożenia książki.

Od jakiegoś czasu błąkają mi się po głowie jakieś wątki muzyczne. Nie wiem... jakoś tak jest, że czasem coś mi się przyplącze i potem samo się powtarza w głowie. Jakaś zwrotka piosenki, czy motyw. Nieraz zaczynam łapać się na tym, że pogwizduję pod nosem. A że robię to zwykle byle jak, muszę się pilnować, żeby nikt nie słyszał. Zmierzam do tego, że dzisiaj od rana słucham tego, co mi się ostatnio plątało. Jeden utworek nawet w trzech wykonaniach. Tylko nie wiem skąd mi się Hendrix przyplątał. 100 lat go nie słuchałem.

Jakiś czas temu, w czasie jakiegoś pętania się po mieście, pstryknąłem zdjęcie Pani Żandarm. Nie wiem dlaczego. Wydawała się interesująca, a może tylko fryz miała odjazdowo wystający spod beretu. Ogólnie panie zwykle mało kobieco wyglądają w mundurach, chyba, że kobiece same w sobie są nieziemsko i mundur nie daje rady tego przykryć. Pani Żandarm jeszcze na dodatek nie ruszała się jak kobieta. Widać było, że sporo czasu spędza na siłowni, a to potem widać w ruchach. Ale jednak coś w sobie miała - może uśmiech, że pstryknąłem tamto zdjęcie. A wczoraj widziałem Panią Żandarm w metrze. Ale już w cywilnych ciuchach. Okropność. W mundurze jednak lepiej. Oczywiście chciałem ją upolować do serii, ale jakiś łeb mi się wpakował w obiektyw, a potem ona się zorientowała i uciekła z twarzą. Cholera jasna!!! Nic to - jeszcze się trafi. Ostatnio spotykam na mieście tych samych ludzi, których widywałem wcześniej. Najczęściej to żebracy, ale zdarzają się i normalni przechodnie. Niedawno upolowałem pewną babcię z kubeczkiem. Ledwo chodziła o kuli na Starym, ale godzinę później spotkałem ją w centrum koło metra. Wczoraj znów ją widziałem. Na Mokotowie. Zwykle nie zwraca się uwagi, na to, co się dzieje dookoła. Niby jestem spostrzegawczy, ale teraz widzę, ile rzeczy mi umykało. Zawsze znajdzie się coś interesującego, wystarczy tylko oczy otworzyć. Zdarzają się ludzie, którzy błyszczą w tłumie. Wyławia się ich spośród dziesiątków przechodniów. Oczywiście w momencie robienia zdjęcia nie widać o co chodziło. Niby normalny człowiek, a przyciąga wzrok. Dopiero w domu, w czasie przeglądania widać o co chodziło. Czasem szkoda, że tak mało zdjęć zdążyłem zrobić... Taki niedokończony motyw.

heheeee...

Kumpla z podstawówki spotkałem. Ma interes tuż obok, a jakoś nie mogliśmy spotkać się tyle czasu. Dosłownie 30 metrów. Więc dzisiaj spotkaliśmy się przypadkiem. Akurat mieliśmy chwilkę, to sobie pogadaliśmy pół godziny. Przy najbliższej okazji i wolnej chwili skoczymy gdzieś pogadać dłużej. Ostatecznie trochę się nie widzieliśmy, a przecież razem rozrabialiśmy w szkole. Czasem nieźle. Bywało, że i pobiliśmy się o jakąś głupotę, ale w sumie trzymaliśmy się razem. No! To tyle.