-
| pn | wt | sr | cz | pt | so | nd |
| 31 | 01 | 02 | 03 | 04 | 05 | 06 |
| 07 | 08 | 09 | 10 | 11 | 12 | 13 |
| 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 |
| 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 |
| 28 | 29 | 30 | 31 | 01 | 02 | 03 |
Tak jak się siedzi na wprost okna i patrzy na przechodzącychj ludzi, to to bez odrobiny sensu się wydaje i nawet śmieszne dosyć. Pojawia się człowieczek z lewej strony okna i przechodzi do prawej. Potem niknie. Pojawia się następny z tej samej albo prawej i idzie ku lewej... i niknie. Czasem parami albo i więcej. Przypomina to trochę kaczki na strzelnicy, albo inne zające. Super.
Ale zawsze to tak durnie wygląda jak się wyrwie z kontekstu.
W pracy mały młyn - nic ciekawego, a w głowie małe zamieszanie - nic nowego. Właściwie, jeżeli się zamieni, też pasuje. Można sobie do woli przestawiać. Na jedno wyjdzie.
Jedna na początek i jedna na koniec. Tak to dzisiaj wyszło. Jeszcze chwila poezji śpiewanej, której słuchania ktoś mnie, kiedyś nauczył na nowo. Bo inaczej spojrzałem...
No i jak nie dziękować nocy? Za ciszę, kiedy wyłączam ostatnie światła, a ciemność jakby tłumiła dźwięki zza okna. Myśli zaczynają spokojniej płynąć. Nie uciekają, jak w dzień w pędzie za słońcem. Żeby nie zgubić żadnego promienia, odbicia w szybie pędzącego samochodu.
Lub w oczach kogoś, za którymi podążą moje. Oczy i myśli.
W nocy, kiedy nic nie rozprasza, nie pojawiają się nowe bodźce, można przemyśleć wszystko, co zdarzyło się dzisiaj i jakiś czas temu, a nie było czasu.
A kiedy już tej ciszy i myśli dosyć, mogę i za zmęczenie, które zamyka oczy i sumienie rozgrzeszone z marnotrawienia chwil.