Bez tytułu

Piękny jestem niesłychanie.

Chyba tak, bo innego wytłumaczenia nie mam na to, co dzisiaj obserwowałem. Otóż....

Idąc dzisiaj ulicą zauważyłem, że ludzie mi się przyglądają. Zjawisko było dosyć ciekawe, bo patrzyli wszyscy, których mijałem. I to nie tylko ciekawskie staruszki w oknach, czy wyprowadzające swoje pieski w celu uślicznienia chodnika. Dosłownie wszyscy, a mijałem sporo ludzi. Nie widziałem wyrazu obrzydzenia na twarzach, więc nie chodziło o przekrwione (z niewyspania oczywiście) oczy. Włosy myłem, więc nie to. Błotem też nie zdążyłem się upieprzyć. Ani po chodniku nie tarzałem. Aż w pewnym momencie przystanąłem przed jakąś szybą, żeby zobaczyć, czy mi ktoś wąsów nie domalował. W pewnej chwili zaczęło to być wkurzające. Rozumiem teraz jankesów. Gdyby nie to, ze jestem łagodny, jak baranek, zacząłbym warczeć. A tak zacząłem mówić "dzieńbry". No i co? Rzadko kto odpowiadał. Ludzie to tacy dziwni są, że uważają, iż mogą się wgapiać na bezczelnego, jakby to ich facjata była, a jak trzeba zrewanżować się czymś - choćby zwykłym "bry" to już nikogo nie ma.