.

Kiedy byłem młody, głupi i naiwny... kochałem cały świat... Bo wydawał mi się taki.... taki.... piękny? niewinny? cudowny? Nic, żadne wspomagacze nie podniecały tego piękna.

Teraz, po latach taki sam mi się wydaje. Bo daje uśmiech, kiedy zobaczę coś śmiesznego, głupiego, beznadziejnie beznajdziejnego. Kiedy mogę się pośmiać. Z własnych błędów, które już nie mają najmniejszego znaczenia. Z durnoty innych. Z ludzi, którym się wydaje, że poznali... Moja durnota już nie rani innych - gdyby toś chciał się przyczepić... MNIE już nie ma. Jestem odbiciem.

Mniam... pycha jest:)))