bez

To wszystko tak, jakbym kamykom na dnie rzeki mówił, jak mają się poukładać... a przecież one od lat wiedzą, jak opierać się prądom najlepiej. Nie mam ochoty poprawiać świata. on sobie biegnie sam. Czasem po moich plecach, czasem po innych i nawet wywołuje to nieraz moje współczucie, bo nadal czuję jego stopy na skórze. I wiem, jak to jest. W sumie... to banał. Siedzenie w nocy i pieprzenie bzdur nieraz wydaje mi się większym banałem, niż smaczne spanie pod cieplutką kołderką. Ale chyba jestem na to skazany. Tak się czasem zastanawiam, kiedy mi przejdzie. Czy kiedy będę już stary? Czy może będzie jak z kotem, którego jak się wykastruje, to natychmiast przestaje ganiać za dziewczynami i jest to jakby synonim straconych marzeń.

Nieraz próbowałem sobie przetłumaczyć, że to, co mnie gna jest bez sensu. Pojawiają się tylko problemy, bo "normalne" życie nie trawi niczego, co nie jest standaryzowane. Znosi tylko normalność. Ale to jak walka z wiatrakami. Teraz siedzę, trzęsąc się z zimna, które mnie obudziło i zamiast okryć się szczelniej kołdrą, trzesę się, bo naszło mnie mówić o uczuciach i żalu. Gdybym powiedział o tym komuś, kto mnie zna w realnym życiu, ten popukałby się w głowę... I miałby rację... bo to bez sensu... ale przyjemne...

Przyjemne jest słuchanie ciszy. Patrzenie na północne gwiazdy... umawianie się na piwo z człowiekiem z tego samego miasta, co ona, chociaż wiem, że i tak nigdy tam nie pojadę, bo zbyt blisko. Samo myślenie o wszystkim, co ją przypomina, jest przyjemnne, choć wywołuje całkiem realnego kaca. Tylko czego mam się wstydzić? Może trzeba przestać ukrywać? Może wreszcie powiedzieć o lękach? I nadziejach? Trochę niespełnionych jakby.

To dziwnie brzmi.

Czasem mam ochotę przestać "pieprzyć" się z sobą samym... pozwolić sobie powiedzieć parę rzeczy... Nagadać sobie? Też. Uzmysłowić.

Zahamowania są tym, co ogranicza. Już nawet pomijając sens tych słow. Lęki, fobie, niepewności. Pewne sceny z pamięci, kiedy nie zrobiło się tak, jak powinno się zrobić... jakby sprzężenie zwrotne... znów lęk... poczucie, że ktoś się tam w kułak śmieje z tych moich lęków... z tego, czego nie zrobiłem. Niespełnionych oczekiwań.

A resztę wykasowałem...